1

Zbójec zapłakał i wyznał sam szczerze:
"Ja syna kochać nie mogę,
Lecz gdy słyszałem twych dziatek pacierze,
Poczułem i miłość, i trwogę.
2
Tam jest ma żona, tam jest moje dziecię,
A ja tu kupców rabuję.
Zamiast do żony, chodzę sam po świecie,
Swe plany na przyszłość snuję.
3
Nie mam miłości dla mojej rodziny,
Choć na mnie cierpliwie czeka.
Tam tęskni żona, tęsknią moje syny,
A ja z powrotem wciąż zwlekam"
4
I upadł zbójec , wciąż płacząc, na ziemię.
"Wybaczcie" do dziatek rzecze.
"Przeszłości swojej wszakże nie zmienię,
Grzeszyłem - wcale nie przeczę.

5

Ale wybaczcie, to pójdę w swe strony,
Do żony i syna powrócę.
Przed swą kochaną bić będę pokłony
I grzeszne życie porzucę."
6
Patrzają dzieci, serca im miękną.
"O zbójco, wróć już w swe progi.
Powitaj znowu swoją żonę piękną
Nie zwlekaj, ruszaj bez trwogi"
7
"Dzięki wam dziatki, już pędzę do chaty"
Szczęśliwy, pobiegł do lasu.
Za złe uczynki przyszedł czas zapłaty.
Pokuta wymaga czasu.
8
Wrócił też ojciec, wróciły dziatki
Uradowane do domu.
I wspomnień niemiłych zatarły ostatki,
Nie mówiąc o zbójcy nikomu.